Karczma Ankh-Morpork

'Czarna Róża' Rozdział 1. "Komplikacje"

  Scynth, szybciej niż zwykle, przemierzał uliczki Kanthony. Jego długie nogi robiły zdecydowane śpieszne kroki dzięki czemu, niedługo później był już na miejscu.
  Rozejrzał się uważnie i stwierdził, że domu, w którym ma znajdować się cel jego kontraktu, zupełnie nikt nie pilnuje.
  "No i dobrze" - pomyślał i podszedł do drzwi.
  Zamek nie był zbyt skomplikowany więc szybko się poddał i drzwi stanęły otworem przed mężczyzną.
  Scynth wśliznął się do środka. Wnętrze budynku skąpane było w zupełnym mroku, pomijając kilka plam bladego, żółtego światła wokół świec ustawionych na meblach. Drewniana podłoga była mocno zakurzona, co wskazywało na niechlujstwo właściciela domu.
  Zabójca zaklął pod nosem - przez kurz na podłodze zostawiał ślady co mogło później utrudnić ucieczkę, a w jego fachu nie można sobie pozwolić na błędy przy pracy...
  W domu było dosyć ciepło więc Scynth zdjął kaptur i ruszył cichcem rozejrzeć się po posesji w poszukiwaniu właściciela.
  Minął kilka pokoi, jednak nie znalazł nic interesującego. W jednym z pomieszczeń znajdowało się kilka regałów pełnych zakurzonych tomów. W innym zaś, które najwyraźniej służyło za jadalnię, stał długi stół, przy którym ustawiono kilka krzeseł. Po podłodze poniewierały się resztki jedzenia, a wszechobecną ciszę przerywały rytmiczne odgłosy marszu małych nóżek, ogromnej armii insektów.
  "Co za niewdzięczna robota, że przywleka mnie w takie miejsca..." - pomyślał rozgoryczony, ale wzruszył ramionami i ruszył w dalszy rekonesans.
  Po pewnym czasie stwierdził, że najwyższy czas udać się na piętro, gdyż na dole nie ma czego szukać.
  Bez trudu odnalazł schody i już w chwilę później był na górze.
  Przed oczyma miał długi korytarz z dwoma parami drzwi po każdej stronie. Podszedł do pierwszych po prawej i przyłożył do nich ucho. Nasłuchiwał.
  "Chyba mam szczęście" - ucieszył się na dźwięk rytmicznego chrapania.
  Przekręcił gałkę w drzwiach, a te natychmiast ustąpiły. Z wnętrza izdebki buchnęło ciepłem, a w powietrzu pojawił się ostry,  drażniący zapach potu i stęchlizny.
  Z trudem powstrzymując się od nadchodzących torsji, Scynth zasłonił twarz czarną chustą.
  Wszedł do pokoju i stanął przy łóżku. Na sienniku leżał mężczyzna, co najmniej, nienaturalnych rozmiarów...
  "Obrzydlistwo" - Scynth skrzywił się na jego widok - "Dlaczego nie mogę zabijać arystokratów?" - poskarżył się w duchu.
  Dłużej już się nie zastanawiał. Wyjął z cholewy prawego buta długi, wąski sztylet i uniósł go nad twarz mężczyzny.
  Szybki ruch i mężczyzna już nie żył. Siennik i płaszcz Scyntha oblepiły się gęstą, lepką mazią.
  - Aleś nabrudził chłopie... - mruknął i zdjął płaszcz rzucając go na martwe ciało.

  Jeszcze tej samej nocy Scynth opuścił mury Kanthony. Nierozważnym byłoby pozostać w mieście po wykonaniu swojej roboty...
  Do rana przebył około czterech mil od miasta i postanowił się zatrzymać w pobliskim zagajniku.
  Wokół panował przyjemny półmrok, a w powietrzu unosił się silny zapach ziół i mchu. Między drzewami znajdowało się małe jeziorko. Przez korony drzew przebijały się z rzadka pojedyncze promienie słońca tworząc wokół zielonkawą mgiełkę...
  Całe to miejsce miało w sobie coś magicznego... Ledwie Scynth zdążył przysiąść pod sosną już powieki zaczęły mu ciążyć. Niedługo potem zasnął...


  Scynth znajdował się w Kiyvs - mieście położonym najbardziej na południe z wszystkich Cesarskich osiedli. Jego celem miał być tamtejszy Kapitan Legionu - Darius Ikarus.
  Mężczyzna jak co dzień rano udał się do siłowni w piwnicach tamtejszego fortu.
  Darius był rosłym wojem, który stoczył nie jedną bitwę co potwierdzały liczne blizny na jego ciele. Uwagę Scyntha, który zdążył już dostać się do fortu i ukryć wśród mroków w kącie sali treningowej, przykuła wielka pręga na umięśnionych plecach Kapitana.
  Zaszedł ofiarę od tyłu, wiedząc, że to jej ostatnie chwile życia. Przez chwilkę nawet uśmiechnął się do siebie, dumny, że wszystko poszło tak gładko...
  W pokoju było cicho, jedyny dźwięk jaki dało się uchwycić to miarowy oddech Legionisty, głuche uderzenia pięści o słomianego manekina i świst...
  Długa, czarna jak noc strzała z wąskim ząbkowanym grotem i bajecznie pięknymi, białymi lotkami ugodziła w plecy Dariusa przebijając jego serce na wylot.
  Mężczyzna zdążył tylko z charkotem wypuścić powietrze z ust i upadł bezwładnie, jak worek pełen trocin, na podłogę.
  Scynth jednym susem wskoczył w bezpieczne - w jego mniemaniu - połacie cienia.
  Rozejrzał się nerwowo po pomieszczeniu ale nikogo nie zauważył. Na czoło wystąpiły mu krople potu, które spłynęły po skroni pozostawiając słone ślady.
  W końcu stwierdził, że czas się wynosić...
  Pędem rzucił się ku wyjściu jednak nie zdążył dotrzeć do drzwi. Poczuł silne uderzenie w plecy, zachwiał się i upadł amortyzując rękami zderzenie z twardym gruntem.
  Leżał przez chwilkę oszołomiony czekając na najgorsze, które jednak nie nastąpiło...
  Zebrał siły i odwrócił się. Nad Scynthem stała smukła, wysoka postać w krytej zbroi podobnej do jego własnej. W ręce dzierżyła krótki łuk. U pasa zwisał krótki miecz z bogato zdobioną rękojeścią, a zza ramion sterczały promienie zwieńczone pięknymi gęsimi piórami.
  - Och jakże mi przykro, że przeszkodziłam - odezwał się miękki kobiecy głos. - Ale w grę wchodzą duże pieniądze, a ja jestem w nagłej potrzebie, więc chyba rozumiesz moją sytuację... - Złapała delikatnie za rękojeść i powoli wysunęła z pochwy lśniące ostrze z wygrawerowaną różą tuż przy jelcu.
  - Zrobię wszystko byle tylko nie bolało... - Scynth nie widział całej twarzy, tylko usta, które - pomimo sytuacji w jakiej się oboje znaleźli - uśmiechały się... życzliwie.
  Uniosła miecz i z całą siłą pchnęła nim w gardło leżącego zabójcy.


  Scynth z wrzaskiem otworzył oczy chwytając ręką za szyję, która jednak nie była rozpłatana, jak myślał... Rozejrzał się wokoło. Słońce było w połowie drogi pomiędzy zenitem, a horyzontem; południe musiało minąć już dosyć dawno.
  "Ty cholerny idioto!" - sklął się w duchu. "Jak mogłem zasnąć?!"
  Poderwał się z ziemi i strzepnął szybko sosnowe igły, które przylgnęły do jego krytej zbroi. Kilkoma susami skoczył w krzaki, gdy usłyszał odgłos końskich kopyt stukających o trakt pomiędzy Kanthoną, a Luenn - małym portowym miasteczkiem na północnym wschodzie prowincji.
  Omiótł wzrokiem całą drogę, ale dopiero po jakimś czasie zauważył dwóch jeźdźców na rosłych kasztanach, którzy jechali z wolna rozmawiając ze sobą.
  - Wiesz? Czasem się zastanawiam, czy nie odejść z tego cholernego Legionu... - westchnął ciężko jeden z mężczyzn. Cały zakuty był w ciężką żelazną zbroję, która szczękała z każdym krokiem konia. Nie miał hełmu, w przeciwieństwie do towarzysza, więc Scynth postanowił zapamiętać sobie jego rysy... Na wszelki wypadek.
  Czarne jak węgiel włosy, ostrzyżone niedbale i przewiązane bandanką, opadały na wysokie czoło. Haczykowaty nos niemal stykał się z górną wargą wąskich ust. Całą, szeroką, szczękę pokrywał kilkudniowy, ciemny zarost.
  - Tak... Każą całymi dniami ganiać za bandytami, a płacą jak za pilnowanie magazynu! - Poskarżył się drugi przyznając rację koledze. - I jeszcze ten cholerny gorąc! - Wykrzyczał ostatnie słowa tak jakby miał go usłyszeć sam cesarz, bezpieczny w swojej cytadeli daleko w centrum kraju, w mieście Ingaryas.
  Scynth przysunął się nieco bliżej, aby lepiej słyszeć o czym mówią Legioniści.
  - Właśnie! - Przypomniał sobie coś czarno-włosy żołnierz. - Słyszałeś, że w Kiyvs dochodzi ostatnio do wielu dziwnych zabójstw? - Zapytał.
  - Nie Worcie, mów - zaciekawił się tamten.
  Scynth wciąż pamiętając swój okropny sen wsłuchał się w relację jeźdźca, nerwowo przebierając palcami po szyi, jakby nadal niedowierzając szukał rany.
  - Widzisz, jakiś miesiąc temu - zaczął Worth - znaleziono pewnego handlarza solą, Cubricka - jeśli dobrze pamiętam - z poderżniętym gardłem, wiszącego za nogi na żyrandolu w domu. Ktoś upuścił mu całą krew, jednak nie znaleziono nawet kropli na podłodze. - Rzekł Legionista i poprawił się w siodle szczękając zbroją.
- Wokół jego ciała znaleziono, usypane w krąg, płatki czarnej róży.
  Na dźwięk dwóch ostatnich słów Scynth wzdrygnął się wspominając grawerę na mieczu swej zabójczyni ze snu.
  - I co złapali zabójcę? - Dopytywał się drugi żołnierz, ale Worth uciszył go machnięciem swej wielkiej opancerzonej dłoni.
  Oba konie spojrzały w stronę zagajnika gdy mijali przyczajonego w krzakach Scyntha.
  - Chodź Girusie, napoimy konie - zaproponował Worth i skręcił w stronę małej ścieżki prowadzącej do jeziorka. Stukot końskich kopyt ucichł, gdy weszli w trawę.
  - Straż Miejska dwoiła się i troiła - podjął opowieść raz jeszcze - by znaleźć jakiś trop, który pomógłby ująć sprawcę, ale nic nie znaleźli...
  Doszli do jeziorka. Konie od razu pochyliły się by napić się kryształowo-czystej wody, a Worth kontynuował:
- Nie minął nawet tydzień gdy znaleziono ciało Gortha...
  - Tego sukinsyna ze straży, który zastraszał ludzi i ściągał haracz z biednych sklepikarzy? - Choć na ogół śmierć nie była czymś zabawnym to jednak Girus zaśmiał się głośno.
  Worth też wykrzywił usta w ironicznym uśmiechu i potwierdził - Taa, dokładnie ten. Wiesz jak zginął? - Zapytał lecz towarzysz pokiwał przecząco głową więc żołnierz natychmiast pośpieszył mu z odpowiedzią - Znaleziono go w garnizonie straży z jego własnym mieczem w ustach... Był tam mój kuzyn Ivor, który stwierdził, że o ile widok ostrza wystającego z tyłu głowy tego bydlaka, był zaskakujący, o tyle ulżyło wszystkim mieszkańcom miasta jak i samym strażnikom.
  - Nie dziwię się - mruknął Girus i zdjął hełm. Miał krótkie blond włosy i dosyć toporną twarz. Typowy żołnierz Legionu.
  - Dokładnie. - Przyznał Worth.
  Scynth przysunął się bliżej i wdepnął w kilka suchych gałęzi łamiąc je z trzaskiem. Żołnierze szybko zwrócili się w jego stronę, a Girus zdążył nawet dobyć miecza, ale na szczęście, z pobliskich krzaków wybiegł jeleń, więc uspokoił się szybko i schował broń.
  Zabójca po raz kolejny sklął się w duchu za swoją nieuwagę i w napięciu czekał co się teraz stanie, jednak żołnierze od razu wrócili do rozmowy.
  - Jak myślisz co znaleźli wokół martwego ciała Gortha?
  - Płatki róży? Czarnej róży? - zapytał po chwili namysłu Girus.
  - Acha, i list. - Rzekł Worth.
  - List? - Zdziwił się blondyn i pogładził metalową rękawicą swe jasne włosy.
  - Tak. Ktoś napisał w nim, że "śmierć zstępuje na tych, co na nią zasłużyli i na tych, co próbowali ją powstrzymać..."
  Girus udał, że przeszedł go dreszcz i rzekł: - Przestań, bo aż mi się zimno robi. - Później uśmiechnął się do drugiego i obaj zaśmiali się w głos...


  Obaj Legioniści napoili konie i niedługo potem wrócili na trakt. Dał się znów słyszeć miarowy stukot kopyt i szczęk masywnych zbrój.
  Scynth opuścił bezpieczne schronienie i postanowił samemu udać się w swoją stronę. Spojrzał w słońce, które znajdowało się coraz bliżej horyzontu i nagle zaburczało mu w brzuchu... Skrzywił się na ten dźwięk, miał jeszcze daleką drogę przed sobą, a jeśli jego jedyne bóstwo w jakie wierzy - Fortuna, właśnie się od niego odwróciło, oznacza to, że czeka go głodówka...
  Nadszedł wieczór. Pierwsze gwiazdy pojawiły się na ciemniejącym, purpurowym niebie. Po słońcu pozostał już jedynie nikły blask powyżej linii widnokręgu. Od północy nadchodziły gęste chmury, niosące mrok nad krainę Ankhar.
  Pod osłoną nocy, gdy przyjemny chłód sprawiał iż wędrówka stała się lżejsza, Scynth zrobił kilka dodatkowych mil. Zadowolony ujrzał przed sobą gospodę.
  Był to spory budynek na środku polany. Prowadziła do niego ziemista droga, która najpewniej łączyła się, z którymś traktem gdzieś dalej. Obok stała stodoła, z której dochodziły odgłosy rżenia koni i przerzucania siana. Nad drzwiami gospody wisiał szyld, na którym napisano: "Pod Ogarem". Pod napisem znajdował się nieudolny rysunek, ciemno-zielonego psa w trakcie biegu.
  Zabójca chwycił z obawą swoją sakiewkę, ale gdy dobrze zważył ją w dłoniach, z ulgą na twarzy, ruszył ku drzwiom tawerny.
  Wnętrze było niezwykle jasne. Na każdym stole stała zapalona świeca, na ścianach wisiały płonące pochodnie, a s tyłu sali przyjaźnie trzaskał kominek. Od samego widoku, robiło się lżej na sercu.
  Przy większości stołów siedzieli już jacyś bywalcy. Pili, śmiali się, opowiadali różne historie: z łowów, wojen, czy nawet zwyczajnych dni na farmie. Co poniektórzy siedzieli w kole wokół grajków przygrywających pocieszne pieśni, inni zaś słuchali uważnie cudownych bajań starego barda w innym kącie sali.
  Scynth wyminął wszystkich, udał się w stronę szynkwasu i przysiadł na zydlu przy blacie. Do mężczyzny podeszła młoda barmanka.
  Blondynka z pięknymi falującymi lokami i błyszczącymi, zielonymi oczami, które spoglądały na wszystkich z życzliwością.
  - Co podać? - Zapytała uśmiechając się figlarnie.
  Scynth również uśmiechnął się do niej i rzekł powoli:
  - Coś do jedzenia i spory dzban miodu...
  - Ciężka podróż? - Zapytała dziewczyna przyglądając się przybyszowi.
  Scynth przytaknął, a barmanka wyszła na chwilę do kuchni. Wracając niosła duży dzban, pełen złocistego trunku. Postawiła go przed mężczyzną i wyjęła spod lady cynowy puchar.
  - Zaraz będzie jedzenie. - Oznajmiła i usiadła na szynkwasie naprzeciw nieznajomego. - Chyba się jeszcze nie znamy, jestem Adelle. - Uśmiechnęła się szeroko ujawniając równe, bielutkie ząbki, godne księżniczki.
  - Mnie zwą Scynth... - odparł mężczyzna wstając i ujmując delikatną dłoń dziewczyny, musnął ją ustami i ukłonił się szarmancko.
  Zdawało się, że zawstydził młodą barmankę, ale ta natychmiast opanowała się i skinęła głową.
  Z kuchni wydobywały się bajeczne zapachy. Niedługo później ktoś zawołał: "Adelle!" i dziewczyna pośpieszyła do przylegającego pomieszczenia.
  Nim Scynth ujrzał ją z powrotem w drzwiach pojawiła się całkiem spora taca, a na niej półmisek z pieczystym i jarzyną, miska pełna gulaszu i spory kawałek chleba.
  Od samego widoku zabójca zaczął czuć ssący głód... Wykorzystał wszelkie zasoby siły woli, by nie rzucić się na jadło, jak wygłodniały wilk na owcę i odebrał tacę od barmanki. Podziękował i postawił ją sobie na blacie.
  Adelle usiadła tak jak wcześniej.
  - Pierwszy raz w "Ogarze"? - zapytała zagarniając kosmyk złocistych włosów z czoła.
  Scynth przełknął kęs chleba i skinął głową.
  - Tak, nigdy nie miałem okazji tu zajrzeć... W gruncie rzeczy pierwszy raz przygnało mnie na te ziemie. - Oświadczył i nalał sobie miodu. Spojrzał w szmaragdowe oczy Adelle i zapytał:
  - A co taka piękna dziewczyna jak ty, robi w takim miejscu?
  Barmanka zaśmiała się cichutko.
  - To oberża mojego ojca... Zawsze chciałam tutaj pracować. - Spoważniała nieco, jednak nie przestała się uśmiechać. - Tu jest moje miejsce... A poza tym to jak wyglądam nie robi ze mnie księżniczki... - wzruszyła ramionami i spojrzała wymownie w sufit.
  Drzwi otworzyły się z jękiem. Na zewnątrz zaczął padać deszcz. Do wnętrza wśliznęły się dwie opancerzone postaci.
  Jak to zwykle w takich oberżach bywa nikt nie zauważył nawet przybyszów. Wszyscy zajęci byli rozmowami i pilnowaniem, by w ich kuflach przypadkiem nie pojawiło się dno. Słowem - istna wrzawa, nie można było nawet porządnie zebrać myśli, a pijacy śpiewali, kłócili się i śmiali w głos.
  - CISZA !!! - ryknął rosły żołnierz.
  Gdyby nie miał zbroi i miał więcej włosów na ciele, można by było wziąć go za niedźwiedzia... Miał toporną twarz, szeroką szczękę i ostro zarysowane kości policzkowe.
  Nie miał na dłoniach rękawic.
  "Pewnie takich wielkich nie robią" - zaśmiał się w duchu Scynth.
  Cały motłoch uspokoił się i wszyscy patrzeli teraz na dwóch oficerów Legionu, stojących w drzwiach i przeczesujących wzrokiem zebranych bywalców.
  Drugi z żołnierzy odgarnął ciemne włosy z twarzy i Scynth natychmiast rozpoznał w nim Wortha, Legionistę, którego widział dzień wcześniej w zagajniku.
  - Ludzie, to bardzo ważne - rzekł Worth. - Mamy informacje, że w tej oberży znajduje się poszukiwany zabójca...
  Scynth wzdrygnął się na te słowa, ale natychmiast się opanował i chłodno przyglądał strażnikom.
  - Ja nazywam się Volgun z Fortu Luenn, a to jest oficer Worth, z Fortu Omera. Morderca jest mężczyzną średniego wzrostu, o krótkich, ciemnych włosach. - wielkolud począł opisywać poszukiwanego - Mawiają, że jest szybki i niebezpieczny... - Rozejrzał się po przerażonych twarzach i szybko dodał - Proszę się nie przejmować... A teraz my z kolegą - wskazał palcem Wortha, który zeskrobywał coś z rękojeści swojego miecza - dokonamy rutynowej kontroli, proszę siedzieć na swoich miejscach i...
  Jeden z siedzących bliżej żołnierzy mężczyzn poderwał się i trzymając w dłoni nóż myśliwski - Nie dam się złapać! - rzucił się na Volguna i pchnął go dwa razy w bok, gdzie Legionista nie miał pancerza.
  Volgun tylko wykrzywił usta w grymasie nienawiści, jedną rękę zacisnął na krwawiących ranach, a drugą chwycił za głowę przestępcy i rąbnął nią kilka razy o framugę drzwi, pozostawiając na niej czerwone plamy, z każdym uderzeniem większe...
  Po, którymś kolejnym uderzeniu, głowa mężczyzny odskoczyła gwałtownie do tyłu i bezwładne ciało opadło z głuchym trzaskiem na podłogę.
  - Dobra Worth... załaduj go na wóz, ja nie jestem w stanie... - Warknął wściekły Legionista i bez słowa wychodząc z karczmy, kopnął jeszcze nieprzytomnego zabójcę...
  Worth zasalutował właścicielowi oberży, który pojawił się w drzwiach kuchni i przyglądał całemu zdarzeniu.
  - Przepraszamy za zakłócenie spokoju... - rzekł zrezygnowany i spętał leżącemu ręce i nogi, po czym zarzucił go sobie na plecy i wyszedł z nim na zewnątrz.
  Scynth wyraźnie odetchnął, co zauważyła Adelle.
  W całej karczmie na nowo rozkręciła się ta sama atmosfera co przed wizytą oficerów Legionu, tyle, że bywalców było o jednego mniej...
  - Zmartwiłeś się? - Zapytała dziewczyna i obchodząc szynkwas usiadła na zydlu obok nowego znajomego.
  Mężczyzna po0ciągnął zdrowy łyk z pucharka i odetchnął raz jeszcze.
  - A ciebie nie zmartwiło, że gdzieś w pobliżu, wśród znajomych, krył się zabójca? - Odpowiedział pytaniem na pytanie i wzruszył ramionami.
  Adelle pokiwała głową.
  - A mnie się wydaje, że kiedy ujawnił się zabójca i rzucił na żołnierza, nie mrugnąłeś nawet okiem, natomiast gdy przedtem ujrzałeś zbroje Legiony, prawie podskoczyłeś na siedzeniu, hm? - Dociekała dziewczyna.
  Scynthowi zrobiło się gorąco... "Co powiedzieć?" - myślał gorączkowo, a zniecierpliwiona rozmówczyni uniosła brew w geście oczekiwania na odpowiedź...
  - Słuchaj... - starała się przypomnieć imię mężczyzny - ...Scynth, mnie możesz zaufać. - Uśmiechnęła się serdecznie i położyła mu rękę na ramieniu w przyjaznym geście.
  "Obyś właśnie nie podpisał na siebie wyroku, chłopie..." - pomyślał Scynth i przysunął się bliżej dziewczyny.
  - To dosyć skomplikowane... - zaczął.
  - Więc nie owijaj w bawełnę tylko mów jak jest, ja jestem prostą dziewczyną, więc bez kręcenia... - upomniała go Adelle.
  Scynth zdziwił się sam sobie czując, że na prawdę może zaufać tej ślicznej, blond-panience, którą widzi pierwszy raz w życiu...
  Najprościej jak tylko potrafił wyjaśnił dziewczynie, która słuchała z zapałem, że aż jej się uszy czerwieniły, czym się para od kilku lat i jak do tego podchodzi... Tłumaczył bardzo dokładnie, umyślnie pomijając takie słowa jak "morderstwo" czy "zabójca".
  Ostatecznie, czekając kiedy dziewczyna pobiegnie do ojca, by ten powiadomił straże, mógł co najwyżej wpatrywać się w te dwa błyszczące szmaragdy, które od dłuższego czasu wpatrywały się w niego jak w największą świętość, a nie z odrazą, jak błędnie przewidywał.
  - A ten, którego wynieśli... - odezwała się nagle. - Znałeś go?
  Scynth niechętnie skinął głową.
  - Nazywa się Alrick... Był dobrym człowiekiem... - westchnął nostalgicznie i odchylił głowę do tyłu. - Był, dopóki do jego domu nie wpadli pijani żołnierze cesarza... - skrzywił się wspominając bolesną historię. - Ale to nie jest opowieść, którą mogę ci tak po prostu powiedzieć... - stwierdził stanowczo.
  - Ale... - rzekła Adelle, lecz Scynth uciszył ją tylko machnięciem ręki.
  - Nie, moja droga. - Skwitował. - To na prawdę nie jest historia przeznaczona dla młodej dziewczyny...
  Dziewczyna tylko przytaknęła, na znak, że rozumie i nalała jeszcze trochę miodu do pucharka Scyntha. Nie potrzebowała zbyt wiele czasu by namówić go by pozostał na noc w oberży.
  Z resztą, mężczyzna był już strasznie zmęczony ostatnimi wydarzeniami, wędrówką i wszelkim związanym z tym stresem.

  Adelle zaprowadziła Scyntha na górę, wskazując mu pokój i wręczając doń klucz. Zabójca nie zastanawiał się długo i życząc barmance dobrej nocy, wszedł do wynajętej izby.
  Był to przestronny pokój. Obok drzwi stała sporych rozmiarów, dębowa komoda, na niej stała wielka cynowa misa i dzban pełen ciepłej wody. Nad komodą wisiało małe lustro z polerowanego srebra.
  Scynth podszedł do komody i nalał wody do misy. Przemył twarz i pozwolił by krople ściekały mu po nosie i brodzie, później spojrzał w lustro.
  Ujrzał twarz zmęczonego człowieka, wymizerowanego i wyglądającego starzej niż jest w rzeczywistości. Nie tego samego człowieka, który miesiąc wcześniej wyruszył z Omery, teraz widział człowieka o dzikiej twarzy, którego ściga każdy cień, któremu coś grozi na każdym kroku, który nie może sobie pozwolić, by popełnić teraz jakikolwiek błąd...
  Pukanie do drzwi odgoniło go od tych myśli. W progu stała Adelle, trzymała na rękach świeże, czyste ubrania.
  - Pomyślałam, że miło by było widzieć się w schludniejszym stroju miły panie. - Uśmiechnęła się dziecinnie i ukłoniła niziutko.
  Scynth odebrał naręcze ubrań i podziękował.
  - Jak ja ci się odwdzięczę? - Zapytał uśmiechając się szeroko.
  - Nie musisz... - odparła stanowczo dziewczyna i pocałowała go w policzek. Mężczyzna spojrzał głęboko w jej szmaragdowe oczy i poczuł jak ściska mu serce.
  - A teraz wyśpij się porządnie... źle wyglądasz. - Rzekła Adelle i powoli wyszła z pokoju.
  - Dobranoc... - Mruknął bardziej do siebie niż do niej.