Karczma Ankh-Morpork

Rozdział 1
Wędrówka ludów

    Na wiele kilometrów wokoło doliny można było usłyszeć potężne uderzenia, jakby tysiące gromów uderzało w ziemię w tym samym momencie, praktycznie co sekundę. Było to najbardziej odczuwalne po obu stronach doliny, z których w dół sypały się potężne kawałki oderwanej ziemi. Przez dolinę przesuwało się, powoli, stado gigantów. Mężczyźni, wielkości mniejszych gór, kobiety, wielkości wzgórz i pagórków i dzieci, nie większe niż najwyższe dęby. Na czele stada szedł największy z nich, lekko już garbiący się gigant. Warkocze jakie zaplótł z brody sięgały ziemi i gdyby cokolwiek się w nie zaplątało, koniec tego czegoś byłby bliski. Na jednym ramieniu gigant miał przyczepioną wielką czaszkę, służącą w tym przypadku za naramiennik. Na drugim ramieniu siedział postać ludzkich rozmiarów, ubrana w ciemnoniebieski płaszcz z kapturem, który całkowicie przysłaniał twarz. Gdy gigant mówił, z drzew spadały liście.
    - Ahh... cudny miałeś pomysł, przyjacielu. Wreszcie dowiedziemy, że nie mogą nas tak traktować. W końcu jesteśmy myślącymi istotami, tak jak oni! Co z tego, że nasze rozmiary trochę nam przeszkadzają w życiu? Nie wybraliśmy, kim się urodziliśmy... - mówił gigant idąc naprzód i łamiąc potężne drzewa dzierżącym w prawej dłoni, kamiennym kijem.
    - Owszem, nie jesteście od nas gorsi, prawdę mówiąc jesteście nawet lepsi. Jeden człowiek nigdy nie da rady jednemu gigantowi, ba! Nawet setka ludzi mogłaby mieć problem – odpowiedział zakapturzony osobnik wprost w gigancie ucho.
    - W życiu nie chodzi tylko o walkę, przyjacielu. Ale jesteś jeszcze chyba za młody, by to pojąć. No i oczywiście jesteś czarodziejem, a na czym, jak nie na walce, zależy czarodziejom. Powiedz mi, chcesz się nami wysłużyć byśmy walczyli z ludźmi. Dzięki wściekłości naszych serc twoja moc mogłaby wzrosnąć... - to nagle zadane pytanie, jakże trafne, wybiło czarodzieje z równowagi. Kropla potu spłynęła po jego czole.
    - Nie, oczywiście, że nie... - odparł.

***

    Kwatera główna straży miejskiej była położona naprzeciw ratusza, po drugiej stronie rynku. Młody śledczy, Stevan Goess właśnie rozmawiał ze swoim partnerem, Ziliasem Kotyńskim.
    - A więc ciała nie można zidentyfikować, tak? - spytał, jednak Zilias wiedział, że było to pytanie retoryczne – Wiemy jednak, że następnego dnia zgłoszono zaginięcie Dorrewandela, tak? - Zilias znów nie odpowiedział – a ciało znaleziono zaledwie kilka ulic od jego domu, tak? W takim wypadku jak wysoką mamy prawdopodobność, że to ciało to Fryderyk Dorrewandel?
    - Można uznać, ze to ciało to Fryderyk Dorrewandel. Jednak by dowieść tego w sądzie, trzeba nam będzie dowodów. Tak więc na razie, an potrzeby śledztwa, możemy uznać, że nie mamy do czynienia z porwaniem i morderstwem, lecz tylko z morderstwem – odparł szybko Kotyński.
    - W takim razie, zabierzmy się do roboty... motyw. - odpowiedział z podnieceniem Goess podbiegając do tablicy i kreśląc na niej kredom imię i nazwisko zaginionego kupca.

***

    Zabójczyni wbiegła na szczyt wieży, gdzie, na drewnianym stole czekała na nią zapłata za wykonaną robotę i szczegóły kolejnego celu. Wysypała zawartość woreczka, liczba złotych monet zgadzała się z ustaloną kwotą. Następnie przeczytała liścik, jak zwykle zielonkawy, pachnący świeżą trawą.

    „Cel: Burmistrz Arkady Fleur ; Czas: dwa dni ; dodatkowe informacje: tylko i wyłącznie wypadek ; kwota: 2 tyś.”

    Kobieta w płaszczu podpaliła karteczkę pochodnią wiszącą na ścianie. Zbiegła po schodach w dół i znów zaczęła przygotowania do kolejnego zamachu. Swoje kroki skierowała do ratusza.

[Opowieść zawieszona na czas nieokreślony ze względu na brak pomysłów na fabułę... - dop. autor]

Pozdrawiam
Anf

Ostatnio edytowany przez Anfarius (2008-11-14 13:36:09)