Karczma Ankh-Morpork

Rozdział 2

1:22 czasu uniwersalnego
Stacja kosmiczna Montgomery
Główna messa

    Mike Thurman i Jack O’Donnell wrócili na stację z powierzchni planety. Mężczyźni różnili się między sobą prawie pod każdym względem. Mike był czterdziestotrzyletnim byłym kapitanem statków wojennych typu Aviator, wysokim, szczupłym, o orientalnych rysach twarzy. Elegancki, wyrafinowany i przede wszystkim zdyscyplinowany. Mianowany został dowódcą wyprawy, dla firmy pracował już od dawna. O’Donnell natomiast był raczej niski, lecz barczysty, miał ogoloną głowę i gęstą brodę. Jego skóra była czarna, twarz zakazana, wyglądał jak typowy mieszkaniec zakładu karnego, który, mimo obecnego zajęcia, był. Tylko Mike i Lucy znali jego prawdziwą rolę na stacji, reszta miała tylko jakieś podejrzenia. Jack zwolniony został z aresztu dzięki grzywnie wpłaconej przez firmie, pod warunkiem, że zabierze się na tę misję. Po dwudziestu latach spędzonych za kratkami Jack nie zastanawiał się długo.
    Oboje przebrali się i umyli po ciężkiej pracy na powierzchni planety. Razem zeszli do messy, Mike nie mógł ani na krok oddalać się od O’Donnella, tylko on na całej stacji był uzbrojony i przygotowany do przedsięwzięcia odpowiednich kroków. W messie była już reszta załogi, mechanik Mia Lessen, lekarz Richard Flores, pilot George Orwell i obserwator z ramienia firmy Michael Tichtak. Brakowało tylko Lucy. Mike zauważył to od razu, reszta załogi także wyglądała, jakby właśnie o tym mówili.
    - Gdzie Lucy? – zapytał Mike podchodząc do stołu.
    - Nie przyszła. Dopiero co się zebraliśmy, nie mieliśmy czasu zacząć jej szukać. Pewnie zasnęła – zapewnił Michael – Ktoś może pójdzie ją odszukać? – Wszyscy spuścili głowy, nikt nie chciał tracić cennego czasu odpoczynku. Mike przewrócił oczyma.
    - Ja pójdę, zacznę od jej pokoju. Jack, zostaniesz tutaj – powiedział do więźnia i wyciągnął z kabury pistolet laserowy, jedyną broń na całej stacji. Wręczył ją pilotowi Orwellowi – wiesz jak się tym posługiwać, raczej się nie przyda, ale bezpieczeństwa nigdy dość – Odwrócił się na pięcie i szybko wyszedł z messy.

W tym samym czasie
Stacja kosmiczna Montgomery
Pokój Lucy Brown

    Lucy była jak w transie. Obudziła się niedawno w ładowni. Istota, która się do niej przyssała, dalej była na swoim miejscu. To nie był sen. Znawczyni zoologii miała już do czynienia z takim stworzeniami, nigdy jednak nie atakowały one niespodziewanie, zawsze odbywało się to w sterylnym laboratorium pod ścisłą ochroną. Wstała, istota nie była zbyt ciężka, prawie nie przeszkadzała w ruchach. Lucy nie chciała dopuścić do siebie tej myśli, ale dotyk wilgotnego ciała był prawie przyjemny. Zapięła laboratoryjny biały kitel, zasłaniając dzięki temu istotę. Nikt nie mógł jej zobaczyć. Musi się z tym uporać, znała konsekwencje zarówno zauważeniu tego przez innych członków załogi, jak i pozostawieniu tego na jej brzuchu. Musi się tego pozbyć. Trzeba spróbować.
    Szybko znalazła się w swoim pokoju. Na szczęście nikogo nie spotkała. Stacja Montgomery była duża, załoga pokoje miała w różnych jej częściach. Otworzyła swoje bagaże, miała tam odpowiednie przyrządy. Znalazła ostre narzędzia, noże, skalpele i obcęgi różnych rozmiarów, wszystkie białe, wyciągnięte spod igły. Położyła się na łóżku, zdjęła fartuch. Małe stworzenie ruszało się w górę i w dół, niezależnie od podnoszenia się jej brzucha w trakcie oddechu. Dopiero teraz przyjrzałam u się bliżej. Cztery macki przytwierdzone do okrągłego tułowia. Zero oczu, usta… usta były przyssane do brzucha. Stworzenie wydawało się ssać jej skórę, niebezpiecznie w pobliżu pępka. Lucy zaczęła się pocić, nie spodziewała się, że stanie się to aż tak szybko.
    Wzięła do ręki skalpel, nie chciała od razu atakować stworzenia, nie wiadomo, jak mogłoby się to dla niej skończyć. Zbliżyła narzędzie do jednej z macek, które oplotły ją w pasie. Zanurzyła ostrze w organicznej tkance. Istota zasyczała, dźwięk wwiercił się w uszy Lucy, czuła to tak, jakby coś na różnych częstotliwościach drapało tablicę. Oddaliła skalpel mimowolnie. To będzie trudniejsze, niż myślała.
    A gdyby to zabić? Szybko?
    Chwyciła największy nóż, jedną ręką przytrzymała tułów istoty. Jedno pchnięcie powinno załatwić sprawę.

1:28 czasu uniwersalnego
Stacja kosmiczna Montgomery
Główna messa

    Mia podała wszystkim jedzenie, nie zamierzali czekać na dowódcę i Lucy. Orwell położył pistolet na blacie stołu i zajął się jedzeniem. Po tych kilku tygodniach tylko Mike jeszcze nie ufał więźniowi. Jednak, jak już wiele razy było to mówione w historii, pozory mogą kłamać. Więzień mimo tego, jak się zachowuje, najbardziej chce być wolnym. I wykorzysta ku temu każdą okazję. Firma gwarantowała Jackowi, że po powrocie z misji zostanie wypuszczony, ale on nie wierzył w to. Spodziewał się powrotu do więzienia. Prawda była jeszcze gorsza.
    Siedząc teraz zaledwie dwa metry od pistoletu, jego najprostszej drogi ucieczki, patrzył na niego z pożądaniem. Wystarczy jeden ruch, ich jest czterech, ale nawet nie zdążą zareagować. Odczekał kilka minut, zjadł część swojej porcji.
    Poderwał się z ławki w sekundę, szybko, zręcznie. Nachylił się przez stół, chwycił pistolet za lufę i odskoczył ku jedynym drzwiom w pomieszczeniu. Reszta załogi także zerwała się z siedzeń, jednak zanim zdążyli zrobić cokolwiek innego, on już do nich celował.
    - Rączki do góry! – wykrzyknął Jack, a załoga szybko posłuchała – Macie się stąd nie ruszać, a jeśli ktoś za mną pójdzie to… - wycelował i pociągnął za spust. Krótka wiązka lasera pomknęła w stronę kolana należącego do pilota Orwella. Spodnie rozdarły się, noga zgięła pod bardzo nieprawidłowym kątem, George syknął i zwalił się jak głaz - …to nie skończy się na postrzale – dokończył więzień, nogą otworzył drzwi i wyszedł pośpiesznie.

W tym samym czasie
Stacja kosmiczna Montgomery
Korytarze niedaleko pokoju Lucy Brown

    Mike nie martwił się o Lucy. Uważał, że na pewno zasnęła i zapomniała o kolacji. Do jej pokoju nie ciągnęła go troska, lecz właśnie to, możliwość zobaczenia pani doktor w łóżku. Kaskada rudych włosów rozpuszczona na poduszce, młode ciało pod cienką kołdrą. Lucy Brown była pociągająca, musiał przyznać.
    Był już niedaleko jej pokoju, gdy usłyszał przytłumiony syk. Nie był jednak ludzki, Mike potrafił to rozpoznać. Erotyczne fantazje szybko wyleciały mu z głowy.
    Czyżby? Nie, to niemożliwe!
    Przyspieszył kroku, prawie biegł. Znalazł się przy drzwiach, bez pukania otworzył je na oścież. W pokoju było zapalone światło. Na łóżku leżała Lucy, ale nie taka, jak sobie ją wyobrażał. Spocona, brudna ,poszarpana, miała przerażenie w oczach. Dopiero po chwili zauważył istotę na jej brzuchu i nóż w ręku. Pani doktor poderwała się z łóżka i szybko znalazła w rogu pokoju. Nie potrafiła nic powiedzieć, wyglądała na przerażoną. Mike nie wiedział, co o tym myśleć.
    - Lucy, czy to..? – zrobił krok do przód, Lucy zaczęła płakać – to jest to? – dokończył. Doktor Brown zaczęła kiwać potakująco głową. Thurman zbliżył się do niej jeszcze bardziej, znacząco oddalając się od drzwi wejściowych.
    Kilka chwil później stanął w nich Jack O’Donnell. Najpierw pewny siebie, z zimną krwią planujący popełnić morderstwo. Zauważył istotę na brzuchu Lucy i mina mu zbledła. Teraz był przerażony, jak umierający tygrys gotowy na wszystko. I był uzbrojony.