Karczma Ankh-Morpork

Mirime

  Kobieta usiadła na łóżku i rozejrzała się po ciemnym pokoju. Przeciągnęła się i przeczesała kasztanowe włosy długimi palcami. Wstała, a światło księżyca padające przez okno zatańczyło na jej bladym ciele, sprawiając iż skóra przybrała blado-perłową barwę.
  Podeszła do okna, po drodze zbierając swoją koszulę nocną z karła stojącego pod otworem w ścianie. Zarzuciła sobie delikatny jedwab na ramiona i zawiązała pasek. Wyszła na niewielki balkonik kamienicy, w której mieszkała. Noc była przyjemnie ciepła, a bruk ulicy parował po wieczornym deszczu wypełniając nozdrza przyjemnym zapachem.
  Miasto było ciche. Jak na środek lata, gdy zewsząd nadciągają kupcy, grajkowie i żądni przygód awanturnicy, wręcz nienaturalnie spokojne. Ciszę przeszywał jedynie odległy stłumiony odgłos szczekania jakiegoś ogara, świerszczowych serenad oraz skrzypienia karczemnych drzwi...
  - Dziwne... - mruknęła kobieta. - A dała bym głowę, że karczma już zamknięta...
  Odwróciła się na pięcie i wróciła do łóżka. Długo nie mogła zasnąć. Cały czas wierciła się na łóżku i zastanawiała cóż takiego niezwykłego jest w tej nocy. Ostatecznie nawet kontemplacje stają się męczące i ciążące powieki w końcu domknęły się, a kobieta odpłynęła do krainy snów, gdzie wszystko jest takie łatwe... I pomyśleć, że miał to być ostatni błogi sen, na jaki mogła liczyć w najbliższym czasie...

* * *

  Poranek był rześki. Przez niewielki balkon wwiało trochę chłodnego wiatru, który sprawił, że na jej ciele wystąpiła gęsia skórka.
  Otworzyła oczy. Wpatrywała się w pobielany wapnem sufit i powoli dochodziła do siebie. Odsunęła kołdrę i usiadła przeciągając się i ziewając przeciągle. Ktoś, kto obserwował by ją z boku, mógłby rzec: iście kocica. Wstała.
  Zza okna, jej uszu, dobiegał już gwar przekupniów, gdakanie drobiu, stukot kopyt i turkot wozów. Od małych dwukołówek, aż po wielkie kolumbryny wypchane towarem po brzegi, tak, że zadawałoby się pękną lada chwila.
  Kobieta podeszła do szafy i rozwarła drzwiczki. Jak na szafę kobiety, mebel miał bardzo ubogą zawartość. Zaledwie dwie suknie i komplet męskiego stroju, który to właśnie kobieta wyjęła.
  Wciągnęła ciemne bryczesy i wepchnęła ich nogawice w cholewy jeździeckich butów, po czym pozapinała ich klamry. Później, dosyć nieporęcznie włożyła stanik i zapięła guziki dubletu. Przepasała się masywnym pasem i zawiesiła u niego wąski rapier. Na koniec włożyła na głowę trójkątny kapelusik z czerwonym piórkiem i wyszła z domu.
  Jak gwarna była ulica, tak i tłoczna. Igła, ni rusz, nie weszłaby, pomiędzy skołtuniony motłoch.
  - Suńże się, cholera! - Zdenerwowała się kobieta i odepchnęła mężczyznę, który widocznie w całym tym tłoku nie wiedział co ze sobą począć. Wywróciła oczyma i ruszyła dalej. W sumie wystarczyło kilka dłuższych chwil spędzonych na ciężkiej pracy łokciami i już była na mniej uczęszczanej uliczce.
  - Och, witaj Mirime! - Ucieszył się stary kartograf, który szedł właśnie z naręczem pergaminów do domu starosty.
  - Witaj, zacny Canthelarze... - Ukłoniła się nisko wykonując zamaszyste półkole swym kapeluszem.
  - Proszę, nie mów tak do mnie. Tedy czuję się jak dziadyga jaki...
  - Aleście są przeca starzyk - uśmiechnęła się kobieta.
  - Ano. - Zamamlał stary. - Ale nie trza mi zara tego przypominać. Pókim duchem młody to i na ciele nie mniej. - Odwzajemnił szeroko uśmiech, którego nie powstydził by się wielmoża.
  Mirime skłoniła się raz jeszcze i ruszyła w dalszą drogę.
  Słońce wspinało się leniwie po nieboskłonie, powoli zalewając całe miasteczko złotym blaskiem.
  Uliczka kończyła się tuż obok karczmy. Tej, której drzwi skrzypiały w nocy.
  Mirime zbliżyła się do przysadzistego, drewnianego budynku, jakim była oberża "Pod mokrym psem". Drzwi były zamknięte, choć o tej porze karczma już dawno winna być otwarta.
  Kobieta zapukała. Właściwie to trzy razy walnęła pięścią w dębowe, sękate odrzwia. Jej nozdrzy dobiegł ostry zapach ryb. Tych smażonych, tych świeższych i tych mniej. To z portu zawiała bryza niosąc typowe, dla tego miejsca zapachy.
  Zza drzwi dobiegł jej odgłos szurania buciorami i w końcu drzwi uchyliły się. Stał w nich właściciel oberży, Samuel. Wysoki, barczysty mężczyzna z brzuchem, będącym wynikiem ciężkiej pracy, zwłaszcza mięśni żuchwy. Wyglądał jak zwykle, tylko te oczy... Takie nienaturalne, żółte, wyglądały jak gdyby były rybie...
  Mężczyzna usunął się z przejścia, by umożliwić Mirime wejście do lokalu.
  Wnętrze wyglądało jak po powodzi... Wszędzie śmierdziało stęchlizną i glonami, a ściany ociekały wciąż wodą. Sufit, wygięty w pokaźny łuk, zwisał niebezpiecznie nad ich głowami, a ciężkie krople kapały z plaskiem na podłogę.
  - Sam... co się stało? - Zapytała zaniepokojona kobieta. - Czy... czy to ma jakiś związek z hałasami w nocy?
  - MHMMMGHHHRRR... - wymruczał mężczyzna ledwie uchylając ust, ale Mirime zdążyła zauważyć, że jego zęby są czarne jak smoła.
  Samuel zamknął drzwi i ruszył, z wolna w kierunku kobiety. Człapał ociężale, jak gdyby każda stopa ważyła po kilkanaście funtów. Jego twarz miała upiorny wyraz, wyglądała bardzo paskudnie.
  - MGHHHWWRRRR... - Zawarczał obnażając obrzydliwe zębiska. - WRRRAAA!!! - Rzucił się na Mirime próbując zwalić ją z nóg ciężarem swego cielska.
  Kobieta wykręciła się w piruecie i mijając Samuela walnęła go pięścią w potylicę, aż mlasnęło. Facet zachwiał się na nogach i poleciał wprost na okrągły stolik, roztrzaskując go pod swoim ciężarem.
  - Sam, co ty, do cholery, wyrabiasz?! - Wrzasnęła rozeźlona i przerażona Mirime.
  - WRRRAH!!!  - Odwrzasnął i wydał z siebie bulgocący odgłos. Po drewnianych schodach, prowadzących na piętro, polała się woda. Zbiegały po nich, po ścianach i suficie, cztery zielone sylwetki. Maszkary miały rybie głowy. Reszta ciała wyglądała jak u człowieka, gdyby nie łuski, błony między palcami i płetwa stercząca od potylicy, aż po barki.
  Stwory z jazgotem wpadły do dolnego pomieszczenia, bulgocąc i sycząc.
  Mirime dobyła rapieru.
  - Nie podchodźcież, czarcie pomioty, kędy wam życie miłe... - wycedziła przez zęby wodząc ostrzem w powietrzu i cofając się do drzwi.
  Samuel widząc co się święci walnął się całym cielskiem na kredens stojący przy wejściu i zatarasował nim drzwi.
  - W mordę... - warknęła kobieta i runęła do przodu pomiędzy stwory. Skoczyła. Przelatując nad jednym z dziwactw chlasnęła mieczem tak, że ledwie czubek dotknął pleców potwora. Skóra rozlazła się na obie strony, tak, że maszkara zwijała się i prostowała miotana rozdzierającym bólem.
  Mirime pobiegła na schody, ale jeden ze stworów był szybszy. Wskoczył na balustradę na góre i dał susa na schody.
  Mirime spojrzała w górę i uśmiechnęła się złowieszczo.
  - No to masz, kurwa, pecha psi synu! - Skoczyła w górę i cięła na odlew cienki łańcuch, na którym wisiał ołowiany żyrandol... Dalej już tylko chrupnięcie łamanych kości, agonalne stęknięcie i cisza.
  Na górze znajdował się długi korytarz z kilkoma parami drzwi po obu stronach. Tu były pokoje dla przyjezdnych, ale dla kobiety, którą gonią jakieś dziwne stwory, a stary znajomy bulgocze i próbuje ją zabić, było to mało ważne. Na końcu korytarza było okno i tylko to się liczyło.
  Mirime była tuż przy oknie, gdy na piętro wpadły jeszcze dwie maszkary. Samuel tłukł się na dole i rozwalał co się da. Kobieta nie czekała runęła przez okno rozdzierając błonę i rwąc firanki. Ryboludzie wylecieli tuż za nią.
  Kobieta wylądowała twardo na ziemi. Próbowała zamortyzować upadek rękoma, ale nie za bardzo jej to wyszło. Jeden z potworów z mlaskiem i chrzęstem wylądował obok. Mirime wrzasnęła przestraszona, ale ten już się nie ruszał. Złamał kark. Drugi z potworów zbiegał po ścianie. Miał pecha. Gdy wbiegł na drzwi, Samuel otworzył je z taką siłą, że nabił go na widły wystające z okna tuż obok. Stwór zacharczał i obwisł bezwładnie.
  - WRRRAAA!!! - Mężczyzna zaryczał. W ręku ściskał wielki, drewniany drąg.
  - O żeż, mateczko! - Mirime w ostatniej chwili odturlała się, ratując życie. Drąg wbił się w ziemię z wystarczającą siłą, by zmiażdżyć jej głowę.
  Samuel warknął sfrustrowany.
  Kobieta poderwała się na nogi i syknęła z bólu, który rozdzierał jej kolano. Zaklęła pod nosem i rzuciła się biegiem w kierunku portu.
  Jakby się wszystkie złe losy zrzekły, po drodze nie było nikogo, kto mógłby jej pomóc. Przechodnie zmykali w boczne uliczki ustępując rozbulgotanemu olbrzymowi, o rybich oczach.
  W końcu nie było dokąd uciec. Jedyną drogą możliwą do pokonania, był wąski mostek prowadzący na wielki galeon przycumowany do brzegu. Nie czekała. Wspięła się na górę, a wypadki potoczyły się już same.
  Wpadła prosto w silne dłonie mężczyzny ubranego jak szlachcic i przyozdobionego emblematem czerwonego orła na białym polu, co było herbem Ignis, państewka na południu. Samuel wpadł na drugiego, ale ten nie objął go w ramiona, tylko chlasnął w twarz długim kordelasem. Gigant zachwiał się i z pluskiem zwalił się do wody, która zamknęła się nad jego truchłem.
  Mirime podeszła do burty i zwymiotowała. Odwróciła się, spojrzała wdzięcznie na obu mężczyzn i zemdlała...