Karczma Ankh-Morpork

Rozdział 1
    Na miejsce dotarli bez przeszkód. Stróżówka była całkiem sporym, dwupiętrowym bunkrem, którego mury z pewnością wytrzymałyby wielogodzinne bombardowania i naloty. Przy wejściu wisiała duża tabliczka: „Stróżówka nr 4, sektor mieszkalny, sekcja magazynowa. Zakaz wstępu cywilom.”
Mort zdjął słuchawki centralki transportera, odwrócił się do pozostałych.
-Trzymajcie broń w pogotowiu. Próbowałem nawoływać ich przez całą drogę, ale nikt nie odpowiadał.-sięgnął po swojego Bora2 (karabin wyborowy)-Dean podjedź pod wrota hangaru, wejdziemy bokiem, Mike zostajesz tutaj i pilnujesz czy nikt się nie zbliża.
Knight stanął i tylny właz otworzył się Erit wyskoczyła pierwsza, omiotła spojrzeniem teren:
-Dobra! Czysto!
Za nią wyszli Rosen i Mohamad. Ten pierwszy trzymał Gewehra, a drugi M16A3. Mort wyszedł na końcu, zamiast hełmu założył beret, a do munduru przyczepił belki sierżanta, karabin trzymał nisko, jednak nie zabezpieczył go. „Jeśli ktoś tam jeszcze jest, niech wie z kim ma do czynienia” myślał. Podszedł powoli do wrót i wstukał szyfr na panelu. Hangar otworzył się, a ich oczom ukazało się surowe pomieszczenie z „dokiem” dla ciężarówek i podwójnymi drzwiami w ścianie na wprost. Mort machnął i oddział ruszył za nim w kierunku drzwi. Jedno ze skrzydeł było uchylone, ale widzieli tylko smolistą czerń. Sierżant przysunął lewą rękę do twarzy.
-Dean! Wiem że jeszcze jasno, ale nie tu, włącz lampy!- za chwilę ze słuchawki, wśród szumów dobiegło potwierdzenie, a światła Knighta oświetliły wnętrze hangaru. Mat lufą szerzej uchylił drzwi, za nimi był korytarz na oko 15 metrów długi, wszędzie walał się jakieś śmieci, papierki, opakowania, pojedyncze magazynki i inne resztki. Mort wszedł i sięgnął w lewo. Usłyszeli zgrzyt przełącznika i narastające buczenie dochodzące spod ich stóp, sekundę później w całym bunkrze zrobiło się widno jak w południe na pustyni. Dowódca westchnął i rzucił przez ramię:
-Dobra, nikogo tu nie ma od przynajmniej pół dnia, pierdoleni dezerterzy- zerwał beret- Sprawdźcie czy zostawili jakąś żywność albo sprzęt. Raport za pół godziny w hangarze- odwrócił się i wyszedł. Żołnierze minęli go i rozbiegli się po budynku.
    Mort myślał: „Zawsze to powtarzałem, Nowy Jihad nadejdzie, a wtedy cała nasza pierdolona Unia Europejska zatrzęsie się w posadach. I jak zwykle okazało się że mam rację, w ciągu zaledwie 2 dni zajęli kosmoport, północne kopalnie i huty. Nasi prawie w ogóle nie stawiali oporu, 3. kompanię zaskoczyli w łóżkach, 2. zmietli jeszcze przed lądowaniem, za pomocą krążowników, a nas” sierżant uśmiechnął się krzywo „nas dorwali w kantynie, najebanych do nieprzytomności. Jednak nic tak nie otrzeźwia jak latające wokół pociski, wydostaliśmy się z okrążenia, ale co dalej?” z medytacji wyrwały go kroki. Szedł Panic, a za nim Valkiria i Mat.
-Szefie, w spiżarni nie ma nic, nawet robale się wyniosły.
-To samo w sypialniach, zabrali nawet materace.
-W zbrojowni znalazłem kanister i skrzynkę amunicji do AK, ale to wszystko.
Dowódca wstał:
-Cóż, w taki razie zbieramy się, może zdołamy coś zwinąć arabusom- skrzywił się, w słuchawce Mike darł się na całe gardło.
-Co jest?! Nie wrzeszcz tak!!
-Sierżancie!! Jadą, araby jadą!! Transporter i ciężarówka! Zaraz tu... kurwaa!!- Od strony transportera dobiegły ich odgłosy wystrzału z wieży.
-Do broni, kurwa!! Zabić gnoi!!- Mort odbezpieczył broń- Łatwo skóry nie oddam!!- Ruszył do szaleńczego biegu żeby jak najszybciej znaleźć osłonę za transporterem. Reszta ruszyła za nim... wrzeszcząc.

Rozdział 3
    Jechali dalej na południe, przez sektor mieszkalny. Z każdą minutą robiło się ciemniej. Dean zwrócił się do dowódcy:
-Szefie, lepiej weź na to spojrzyj.
Dowódca przecisnął się do kierowcy, na monitorze widać było setki sylwetek idących w jedną stronę- na południe. Mężczyźni i kobiety, w każdym wieku. Pomiędzy nich nie wcisnąłbyś ani szpilki. Byli jeszcze w dość dobrym stanie, zero obszarpańców i niedożywionych, ale przerażenie sięgało szczytu.
-Dean, przełącz mnie na zewnętrzny głośnik- Mort sięgnął po mikrofon- Obywatele kosmicznej kolonii Unii Europejskiej. Jako sierżant 644 dywizji piechoty stacjonującej na Cerberusie, proszę o zachowanie spokoju, jednocześnie informuję że wszystkie akty agresji w stosunku do żołnierzy Unii, jak i zwykłych obywateli będą karane śmiercią.
    Po tej krótkiej, acz treściwej przemowie, w stronę transportera poleciały kamienie. Sierżant sięgnął po pistolet i otworzył właz kierowcy.
-Robię to z bólem serca- i wystrzelił wszystkie 15 pocisków w tłum. Momentalnie wokół zrobiło się cicho, słychać było jedynie nasilający się odgłos silników antygrawitacyjnych, zerknęli w tamtą stronę. Od północy zbliżał się potężny krążownik, bestia trzy razy większa i o niebo wytrzymalsza od patrolowca który zestrzelili nad ranem, co gorsza, luki bombowe były otwarte na pełną szerokość- był gotów nieść totalne zniszczenie.
-O kurwa- wyrwało się Mike'owi. Tłum rzucił się do ucieczki, krzyki i jęki, ludzie deptali po tych którzy się przewrócili. Było oczywiste że ci w krążowniku widzieli tłum, a co gorsza, widzieli transporter. Z luków posypały się bomby. Mort krzyknął na ludzi:
-Z wozu, szybko!! Do najbliższego budynku!!
Przebiegli połowę drogi do bloku, bomby spadały coraz bliżej. Jeszcze 300 metrów i krążownik będzie nad nimi, lecz im potrzeba było jeszcze tylko 10 by znaleźć się bezpiecznie pod betonową konstrukcją. Ziemia pod ich stopami dygotała w rytm uderzeń. Wśród ludzi trup słał się gęsto. Jakiś odłamek trafił kobietę która biegła obok ich kryjówki. Samym rozpędem biegła jeszcze moment z wielką dziurą zamiast piersi i upadła, nie cierpiała, kolejny odłamek zmiażdżył jej czaszkę. Kolejna bomba spadła na lewo od burty transportera, w powietrze poleciały fragmenty metalowego opancerzenia, raniąc kolejne osoby. Kolos przeleciał nad nimi i siał zniszczenie dalej, bardziej krwawo, uderzając coraz bliżej największej grupy uciekających. Mort wyszedł z kryjówki. Podbiegł do niego jakiś mężczyzna, na oko po trzydziestce, i chwycił snajperkę sierżanta. Ten zaczął się z nim szarpać, karabin wystrzelił. Do walczących podbiegł Mat, przytknął do skroni napastnika pistolet i rozwalił mu łeb.
-Morfiny!! Kurwa!!- to darła się Erit.
-Sierżancie!! Mój MedKit został w wozie!!- Mohammad wyglądał na przerażonego- Bez sprzętu jej nie pomogę!! Dostała w tętnicę udową, długo nie pociągnie!!
-Matko! Boliiii! Zróbcie coś!! Aaaa!!
-Zostańcie tam, sprawdzę czy coś zostało- Mort pobiegł do transportera, burta dymiła. Zerknął przez właz. Ogień trawił fragment wnętrza. Zerwał gaśnicę, która jakimś cudem przetrwała i ugasił płomienie. Wszedł do środka, gorączkowo przeszukiwał opalone resztki, ale MedKitu nie znalazł, przeszedł dalej, części radiowa i kierowcy były prawie nietknięte. Spod fotela wyciągnął małą apteczkę. Wrócił do żołnierzy. Erit leżała na ziemi, w powiększającej się kałuży krwi, Panic uciskał ranę, Mat podłożył jej swoją kurtkę pod głowę, a Mike i Dean pilnowali. Kobieta jęczała i bledła z każdą minutą. Mort przykucnął przy rannej.
-Niestety MedKita diabli wzięli, jedyne co możemy zrobić to dać Ci morfinę. Nie będziesz cierpiała.- Wbił igłę, a na jej twarzy zagościła ulga, jednak zaraz zastąpiło ją przerażenie i smutek.
-Sierżancie, proszę. Niech pan powie, że pan żartuję! Ja nie chcę umierać, nie teraz!! Nie chcę umierać!!- zaczęła płakać i drzeć się. Mort usiadł z wyrazem bezsilności na twarzy.
-Przykro mi Erit. Przykro mi Valkirio.- odwrócił się do medyka- Ile jeszcze?
-Nie wiem dokładnie, uciskam jej nogę, więc może nawet ze trzy, cztery godziny.
Dowódca westchnął i sięgnął do kieszeni po pakiet energetyczny. Adrenalina utrzymująca go wciąż na nogach traciła siłę.
-Odpocznijcie. Popilnuję jej.
Żołnierze z ociąganiem posłuchali komendy, jednak po krótkim czasie wszyscy spali. Poza krwawiącą Keswick i sierżantem.
-Sierżancie
-Tak?
-W mojej kieszeni jest mała paczuszka, pan ją wyciągnie
Mort sięgnął.
-W środku są skręty, pan mi da jednego
Posłusznie wykonał prośbę, sam także poczęstował się jednym. Pykali zioło w ciszy, bombardowanie dawno się skończyło. Ulicą biegły co chwilę małe grupki uchodźców, kilka działających jeszcze latarni oświetlało im drogę.
    Tuż przed śmiercią kobieta zamknęła oczy i cichutko nuciła: „Deutchland, deutchland, uber ales”. Mort przestał uciskać jej nogę, zapalił jeszcze jednego skręta, a resztę schował z powrotem do jej kieszeni. Zerwał z jej szyi jedną z blaszek nieśmiertelnika i przykrył kurtką Mata jej twarz.
-Śpij mała, niech Ci ziemia lekką będzie- Oparł się o mur i zasnął z resztką skręta w ustach i blaszką w dłoni.

Rozdział 5
    -Kurwa, bateria siadła!- sierżant odrzucił bezużyteczny już sprzęt. Na drugą stronę barykady przedostał się jeden z Arabów, nie zdążył się odwrócić, kula z karabinu Morta trafiła między łopatki. Ryknął na swoich
-Co jest, kurwa?! Przechodzą!!
-Za dużo ich!! Nie damy rady ich dłużej utrzymać na dystans!!
-Dobra, mam pomysł!! Ten kwartał jest mały, rzućcie wszystkie dymne jakie macie i biegiem za mną!!
-A co z Erit?!
-Wrócimy po nią później! Na razie musimy ratować własną skórę! Rzucacie na trzy!
Nad głowami latały pociski, kolejna fala była coraz bliżej. Czas zwolnił, można było wręcz zobaczyć każdy szczegół na mundurach arabów, każdy pyłek kurzu, wszystko.
-Raz...
Metry dzieliły pierwszego z Arabów od barykady. Terkot karabinów stawał się nieznośnie głośny.
-Dwa...
Oddział przestał strzelać, każdy przymierzał się już do rzutu.
-Trzy!! Gaz!!
Ogromna chmura przesłaniająca połowę ulicy służyła im za osłonę, ruszyli do szaleńczego biegu za sierżantem, wycieńczeni i głodni, lecz dzięki kolejnym dawkom adrenaliny wciąż zdolni do nadludzkiego wysiłku. Skręcili za róg lecz nie zwolnili. Nie mogli przecież zgubić dowódcy który gnał na złamanie karku. Mort wciąż powtarzał w myślach: „Bieg, bieg! Jestem jak gwóźdź! Twardy ja gwóźdź! Biegnij, gnido, biegnij! Dasz radę!” Skręcił za kolejny róg i jego serce zgubiło kilka uderzeń. Z drugiej strony biegło na nich kilku ciemnoskórych. Sierżant nie zdążył zareagować, ten najbliżej puścił serię z karabinu. Trzy pociski utkwiły w kamizelce, ale czwarty trafił go pod żebra z lewej strony. Momentalnie skończył się adrenalinowy szał. Krwawiąc obficie oparł się o ścianę i zaczął osuwać. Szum zalał mu uszy, mgła przesłoniła oczy. Leżał, a każda sekunda była jak lata tortur.
    Nad nim poruszały się ciemne, niewyraźne sylwetki. W końcu ktoś chwycił go za mundur i ciągnąc po ziemi. Skręcili za róg i znowu leżał. Czuł się taki słaby. Ktoś się nad nim pochylił, ból chwycił z nową siłą, stracił przytomność.
    Poczuł ukłucie, takie jakby ktoś szturchnął go ołówkiem. Otworzył oczy, obraz się wyostrzył, ból ustąpił. Obrócił głowę: Panic uciskał mu ranę, a Rozen i Mike puszczali serie za róg, Dean'a nie widział. Widział natomiast ogromną igłę sterczącą z jego piersi.
-Co do?
-Proszę być cicho sierżancie, nie powinien pan dostać tej adrenaliny, ale... Bez pana nie damy rady.
-Jak to kurwa nie dacie rady, widzę że już dajecie- zarzęził- Gdzie Dean?
-Tu jestem, sir. Pilnuje pańskich pleców.
-Świetnie, a teraz... Wyjmij mi ten szpikulec z serca z łaski swojej.

***

    Echo eksplozji wstrząsnęło transporterem. Pierwszy z Knight'ów zmienił się w płonące zgliszcza, zanim jeszcze oddał choćby jeden strzał. Dwa następne potraktowały wroga z rakiet, a dopiero potem z działek automatycznych, niebezpieczeństwo przynajmniej na chwilę zostało zażegnane. W słuchawkach żołnierzy zaskrzeczała komenda „Wysiadać, przeszukać teren”. Wysypali się na ulicę, tuż przed nimi dymił wrak transportera z MedEvac. Kawałek dalej, tuż przy ścianie budynku stał wrak innego Knight'a, trafionego, raczej przez coś większego niż ręczna wyrzutnia ppanc. Osowski wyszedł ostatni, skrzywił się patrząc na zmasakrowanych cywili, w nozdrza uderzył go smród krwi zmieszanej z kurzem, tynkiem i piaskiem. Skierował się w stronę żołnierzy badających wrak.
-Hej Igor!! Raport!!
Żołnierz z naszywką medyka, odwrócił się w stronę kapitana.
-Kapitanie, w budynku znaleźliśmy zwłoki kobiety, to jedna z naszych, ale ktoś zerwał już jej nieśmiertelnik. W transporterze natomiast nie było nikogo, ale w radiostacji padła bateria, są też ślady krwi i dużo zwłok, nie naszych.
-Cholera, gdzie oni są? Znaleźliście coś  jeszcze?
-Ślady krwi prowadzą za róg budynku i dalej, wysłałem już zwiad.
-Świetnie, w międzyczasie wyprujcie elektronikę z wraków i posprzątajcie.

***

    Zastrzyk adrenaliny podziałał tak jak należy, to znaczy pobudził sierżanta, ale równocześnie przyśpieszył jego przepływ krwi. Z jego boku tryskała fontanna posoki, a Panic usilnie starał się zatamować ranę. Mort odczuwał że zaraz znowu straci przytomność, tym razem przez upływ krwi. Ci przy murze przestali strzelać, nie było do kogo.
-Mamy spokój? No to teraz mogę już zemdleć.
    Kiedy otworzył oczy, nad głową paliła mu się jarzeniówka. Obok, odwrócony do niego plecami, stał lekarz i sprawdzał aparaturę.
-Jak długo tu leżę, doktorze?
-Dwa dni, szybko się wylizałeś, z tego co słyszałem to tam na Kremlu było ostro.
-Na jakim Kremlu? Przecież jesteśmy na Cerberusie?
-Cerberusie?- lekarz odwrócił się. Mort krzyknął przerażony szybko zrywając z siebie aparaturę. Lekarz nie miał źrenic, jedynie białka. A zamiast czoła i fragmentu brwi ziała wielka poszarpana dziura, na breloku na szyi wisiał zdeformowany pocisk karabinowy.
-Czy wszystko w porządku?- spytał Morta, który zdążył już wyskoczyć ze szpitalnego łóżka. Ten jednak nie odpowiedział i pobiegł w stronę drzwi.
-Coś się stało doktorze?- do sali weszła czarnowłosa pielęgniarka. Mort krzyknął ponownie. Dziewczyna była blada i kuśtykała.
W tym momencie Mort stanął i nie wiedział co robić, z jednej strony stał Matiej, a z drugiej Erit.
-Kurwa!
    Coś słyszał, ale nie miał siły unieść powiek, czuł tylko że się porusza.
-Stracił dużo krwi, jakiś idiota podał mu adrenalinę...
-...Daleko jeszcze?!
-5 kilometrów!!...
-...Skurwiele są twardzi, ta laska też. Rozjebali pół kompani...
-...No już. Doktorku!! Nowi pacjenci!!
-Kto to?
-Sierżant Lwowski.
-Na pre-op z nim. Biegiem!...

Rozdział 6

    Mort zaczął się budzić, powoli, najpierw dźwięki: regularne pikanie maszynki przy łóżku, tykanie zegara, kroki ludzi na korytarzu. Potem, przyszedł czas na oczy, światło mlecznych lamp wlało mu się pod powieki. Palcami jeździł po klatce piersiowej wyszukując nowej blizny.
-O w mordę- zarzęził. Zamiast lewej piersi i części brzucha miał stalową płytę wymodelowaną na kształt ludzkiego ciała- Co do kur...
-Ach, obudził się pan!- głos pochodził od wysokiego chudego człowieka w kitlu, z plakietki Mort wyczytał „sierżant Antoni Goldberg, chirurg-mechatronik”
-Co wyście mi zrobili?!
-Przyśpieszyliśmy pańską rekonwalescencję: ma pan sztuczne płuco, jeden z przedsionków serca i kilka innych żywotnych organów. Wcześniej ciężko było pana zabić, teraz będzie to cholernie trudne.
-No dobra, dobra. To ile tu leżałem?
-Dwa dni. A teraz skoro pan już się obudził to proszę wstać pobrać sprzęt i zgłosić się u generała Soka.
Lekarz zasalutował i wyszedł z pokoju, dopiero teraz Mortimer rozejrzał się po pomieszczeniu: metalowa szafka przy ścianie, lampa wpuszczona w sufit i aparatura. Wstał i podszedł do szafki. Wewnątrz był mundur w kolorze typu  metro i z insygniami podporucznika. Trochę się zdziwił, ale widząc swoje nazwisko na kieszeni wskoczył w ubrania bez wahania.

***

    Krótki spacerek wykazał, że to co wcześniej uznał za stal, było elastycznym kewlarowym stopem. Inną rzeczą było to, że nigdy wcześniej tak często mu nie salutowano.
W końcu znalazł właściwe drzwi, zapukał.
-Wejść!
Mortimer wkroczył do środka prężnym krokiem i zasalutował.
-Podporucznik Lwowski melduje się na rozkaz, sir.
-Witam podporuczniku. Proszę usiąść. Jak się pan czuje?
-Całkiem nieźle generale, dziwnie, ale nie najgorzej.
-Doskonale, ze względu na konflikt nad naszymi głowami, musi pan jak najszybciej wrócić do czynnej służby.
-To zrozumiałe, sir.
-Przydzielam was do samodzielnej kompanii MedEvac, jako zastępcę kapitana Osowskiego, ma pan coś przeciw temu?
-Nie, sir. Ale jeśli mógłbym mieć małą prośbę.
-Oczywiście.
-W takim razie chciałbym żeby żołnierze którzy przybyli tutaj razem ze mną, także służyli w tej kompani.
-Da się zrobić. Z raportu który od nich dostałem, wynika że mocno panu ufają, tak więc tym bardziej nie widzę przeszkód.
-Dziękuję, sir.
-A teraz, proszę zameldować się u kapitana. Pańscy ludzie wkrótce do was dołączą.
-Tak jest, sir!
Mortimer wstał i wyszedł.

***

    Kapitana Osowskiego znalazł, gdy ten wychodził z latryny. Stanął przed nim na baczność i regulaminowo zasalutował.
-Kapitanie! Podporucznik Mariusz Lwowski, melduje się na służbę, sir!
Jan odsalutował i podał Mortowi rękę, co już niekoniecznie było regulaminowe.
-Witam, cieszę się że mogę pana wreszcie poznać osobiście.
-Nie wiem czy to jest jakaś specjalna przyjemność, sir. W każdym razie dziękuję za ratunek.
-Normalka. Aha i mów mi po imieniu, bez tego „sir”
-Jasne, oczywiście.
-Jak tam rana?
-Ciekawie, chyba pozszywał mnie jeden z waszych?
-Tak, nasz Igor. Nie ma lepszego lekarza na tej pieprzonej planecie.
-Chyba tak.
Maszerowali w milczeniu długimi okrągłymi korytarzami podziemnego kompleksu, mijani po drodze żołnierze salutowali z szacunkiem. Za którymś razem z kolei Mort zaczął chichotać.
-Widzę że legendy i wieści szybko się rozchodzą!
-To prawda- przystanął- Ale teraz zachowaj powagę, za następnym zakrętem zaczyna się skrzydło naszej kompanii, więc pełna profeska.
-Spoko.
Poszli dalej równym krokiem, Osowski pół kroku z przodu, zgodnie z regulaminem. Nie zatrzymując się wskazał swemu nowemu zastępcy drzwi po prawej:
-To kwatery twojego plutonu. Przeznaczenie: zadania trudne i niewykonalne.
-Da radę.
-Przywitajcie się z nimi, widzimy się wieczorem w Briefing Roomie.
-Ta jes.
Mort wziął głęboki oddech  i nacisnął na klamkę. W środku ujrzał pomieszczenie, które mogłoby spokojnie konkurować ze Stajniami Augiasza. Uśmiechnął się- prawie jak w domu. Gdy zobaczyli go żołnierze momentalnie skamienieli. Zdołał dostrzec swoich ostatnich podopiecznych: Mata, Mohamada, Mike'a i Dean'a. Wyróżniali się w tłumie, jako jedyni nie mieli biało- czerwonych flag na mundurach.
-Baczność!- krzyknął Mat, awansowany jak widać do stopnia chorążego.
-Czołem żołnierze!- odpowiedział Lwowski.
-Czołem panie podporuczniku!- zgodnie podchwycił pluton.
-Jak się domyślam wszyscy mnie znają, niektórzy nie tylko z opowieści- tu odwrócił się w stronę Mata i reszty- dlatego nie będę się przedstawiał. Zamiast tego zaprowadźcie do kantyny, w szpitalu się wyspałem, ale z kroplówki to się człowiek nie naje.

***

    Do kantyny poszła z nim chyba połowa plutonu, co z boku musiało wyglądać komicznie. Ta kilkudniowa wizyta w szpitalu zaostrzyła jego apetyt. W kantynie spędził cały czas jaki mu pozostał do wieczora, pochłaniając przy tym racje żywnościowe na 5 dni. Po skończonym posiłku wezwał do siebie Mata i razem z nim udał się do Briefing Roomu. A była to sala wysoka na dwa poziomy bunkra, tak więc znajdowała się w nim galeryjka i schody prowadzące na wyższe piętro. Najważniejszą jednak sprawą był ogromny stół z wierną makietą południowej części miasta, ze wzgórzem 404 w samym środku. Pod ścianami stały rzędy szaf i stołów zastawionych stertami papierów. W pokoju było czterech ludzi, z czego Mort poznawał tylko część z nich. Był tam kapitan Osowski, sierżant Goldberg, jakiś pułkownik którego nie znał i adiutant pułkownika. Jan odwrócił się w stronę wchodzących:
-No to jesteśmy już w komplecie. Panie pułkoniku oto podporucznik Mariusz Lwowski. Panie podporuczniku, pułkownik West jest naszym bezpośrednim przełożonym ze sztabu. Tyle tytułem wstępu- podszedł do makiety- panie pułkowniku, proszę zaczynać.
-Dziękuję kapitanie. Panowie, wiecie jak wygląda sytuacja. Wojska Koalicji Arabskiej zajęły już wszystkie tereny na północ od 402, 404, 406 i 408. Problem w tym że nie mamy łączności z tymi placówkami, więc nie możemy powiedzieć co dokładnie się dzieje na powierzchni. Zdołaliśmy jednak wysłać sygnał S.O.S do garnizonu marsjańskiego zanim zablokowano sygnał. Inna sprawa jest taka, że my jako oddziały porządkowe w kolonii nie mamy cięższego sprzętu. Czołgi Merkava i Challenger, ciężka artyleria i odrzutowe śmigłowce bojowe są praktycznie poza naszym zasięgiem. A w każdym razie były- machnął ręką i adiutant rozdał zebranym zdjęcia Naftoportu Awaryjnego- okazuje się że sztab na Ziemi brał pod uwagę atak, dlatego w nieczynnym naftoporcie 3 miesiące temu zmagazynowano według różnych wyliczeń od 80 do 200 czołgów Merkava Mk8 oraz haubicoarmat 80mm...
-Ale w takim razie skąd wiadomo czy Arabowie nie znaleźli tych pojazdów?- wyrwał się Mort.
-Proszę przyjrzeć się zdjęciom. Czy widzi pan pojazdy? Nie widzi pan, ponieważ są one ukryte w cysternach okrętowych oznaczonych jako bezpowrotnie uszkodzone, a sam teren wygląda na tak zaniedbany że raczej odpuszczą sobie uruchamianie tej placówki nie szybciej niż za miesiąc.
-Jakie jest w takim razie nasze zadanie?
-Kompania MedEvac, razem z 4 batalionem szturmowym oraz 8 kompanią naprawczą, ma za zadanie zdobyć te czołgi i wrócić do 404. Do waszej dyspozycji będą transportery Knight, ciężarówki Iveco oraz moździerze 30mm. Macie odbić te czołgi za wszelką cenę.
Podporucznik znów chciał się odezwać, jednak pułkownik gwałtownie mu przerwał.
-Koniec pytań! Odejść! Początek akcji jutro 0600!

Rozdział 7

    Wrota bazy zatrzasnęły się za konwojem z kilkuminutowym opóźnieniem. 900 żołnierzy wyruszyło na teren wroga w poszukiwaniu maszyn których nikt nawet nie widział. Sznur 41 pojazdów przemierzał powoli opustoszałe ulice, po obu stronach mijając kolejne budynki mieszkalne z wielkiej płyty. Wyzierały na nich puste witryny sklepów na parterach bloków. Według wyliczeń ze sztabu dojazd na miejsce, uruchomienie pojazdów i powrót powinno zająć 5-6 godzin, zależnie od ilości sprzętu do odebrania.
    Jakieś 15 kilometrów od wzgórza coś poszło nie tak. Do transportera w którym siedział podporucznik i kapitan dotarł wstrząs i huk eksplozji. Osowski od razu sięgnął do radiostacji:
-Co się dzieje?!
-Pierwszy z Knightów wjechał na minę, nie mamy z nimi łączności!- odpowiedział głos w słuchawkach.
-Zrozumiałem! Do wszystkich oddziałów! Na miejscu zostaje kompania MedEvac, dwa dodatkowe transportery i jedna drużyna moździerza. Reszta jedzie dalej! Nie śpieszyć się, nie chcę widzieć kolejnych wraków!
Żołnierze wysypali się z pojazdów, a reszta konwoju ruszyła dalej. Kierowcy zasłonili maszynami miejsce wypadku. Mort zebrał szybko grupkę żołnierzy z noszami i piłami do cięcia stali. Poprowadził ich do znisczonego Knight'a. Na pierwszy rzut oka można było rozpoznać minę z ładunkiem kumulacyjnym: tył transportera wydawał się nienaruszony, jednak z części kierowcy została dymiąca dziura. Gdy podbiegli bliżej zobaczyli że nie ma już kogo ratować. Oprócz silnego ładunku wewnątrz miny był także zapas ołowianych kul który rozszarpał wszystkich w środku. Podporucznik odwrócił się do dowódcy:
-Kapitanie, nie ma kogo ratować! Jedno wielkie mielone!
-Kurwa! Dobra, zabezpieczyć wrak i jedziemy!

***

    Kompania szybko dotarła do Naftoportu, gdzie prace trwały w najlepsze. 4. batalion dowodzony przez podpułkownika Maurice'a zabezpieczał teren. Kompania naprawcza palnikami cięła kolejne zbiorniki, a radość i ulga wykwitały na twarzach żołnierzy, ponieważ wiedzieli już że nie jechali na próżno. Obok czołgów stały skrzynie pełne części zamiennych i innego niezbędnego wyposażenia. Kolejno uruchamiano silniki maszyn które dymiły mocno nigdy nieużywane. Wszystko przebiegało sprawnie.
W słuchawkach oficerów zapiszczał sygnał wywołania. Podpułkownik sięgnął do ucha:
-Tak żołnierzu?
-Sir, od  wschodu  idzie w naszą stronę spora grupa ludzi.
-Wróg?
-Nie, sir. Cywile, niosą białą flagę.
-Zrozumiałem, otworzyć ogień.
-Sir?
-Nie słyszysz co się do Ciebie mówi przygłupie?! Strzelać!!
W słuchawkach na moment zaległa cisza. W końcu jednak żołnierz odpowiedział: Tak jest, sir.
Od wschodu do Naftoportu doleciały ich wystrzały z karabinów. Kapitan podbiegł do szefa batalionu i wrzasnął mu w twarz:
-Co pan robi do kurwy nędzy?!
-Pułkownik powiedział żeby nie było żadnych świadków, rozumiem go.
-Ale to byli cywile, do tego nie byli wrogo nastawieni!!
-Co z tego? Brudni uciekinierzy! Wielka mi strata!
Osowski sięgnął po swoją Berettę i wycelował w pułkownika.
-Jest pan aresztowany pod zarzutem morderstwa z premedytacją! Lwowski, zbierz kilku ludzi i zamknij gdzieś tego skurwysyna! Nie obrażę się jak zgubisz klucz- sięgnął do słuchawki- przerwać ogień żołnierze! Nie strzelamy do ludzi jeśli nie stwarzają realnego zagrożenia!
-Tak jest!- odparł głos z nutą ulgi.
Po chwili wrócił Lwowski z chłopakami z kompani.
-Co teraz kapitanie?
-Dowództwo pewnie uzna nas za zdrajców, ale mam to w dupie. Nie przyjechaliśmy tutaj żeby strzelać do cywilów.
-Czyli co?
-Zostajemy tutaj. Weź swój pluton i idź do mechaników wytłumacz sytuację. Powiedz że ci co chcą wracać niech wracają, ale czołgi i reszta sprzętu zostają tutaj.
Mort szybko przywołał swoich i ruszył w stronę czołgów. Na wszelki wypadek odbezpieczył broń.

***

    Większość ósmej kompani została, choć niektórzy stwierdzili że to pierdolą i bezzwłocznie odjechali do bazy. Poważniejszym problemem byli żołnierze z batalionu. W większości Francuzi wierni zwierzchnikowi, choć pozostali szybko przystali do Osowskiego. Żołnierze Maurice'a nie chcieli odjeżdżać bez dowódcy. Niektórym zaczęły puszczać nerwy. Nie wiadomo, kto strzelił pierwszy. To nieważne. Rozgorzała bitwa.
Francuzi dokonali szybkiego uderzenia na grupę transporterów strzegących bramy do Naftoportu. Spychając obrońców na teren placówki. Batalionowe pojazdy otworzyły ogień, na miejscu zabijając wielu byłych kolegów. Mechanicy nie byli dłużni, wskoczyli do najbliższych czołgów i strzelali w Knighty raz za razem. Dzięki lepiej uzbrojonym maszynom odparto atak i zmuszono francuzów do odwrotu. Ucierpiało kilka wozów i zginęło kilkunastu ludzi. Ostatecznie zostało około 180 ludzi z czego większość z kompani kapitana Osowskiego. Cały sprzęt załadowano do 5 ciężarówek, żołnierze zajęli kolejne 6 pozostałych, prócz tego został Knight dowodzenia i 54 czołgi z pełnym uzbrojeniem i paliwem. Gdy wszystko było gotowe do wyjazdu zebrano oficerów i dowódców plutonów na naradę. Decyzją większości było wyruszyć na Złote Wzgórza, do wschodniej dzielnicy bogaczy. Miejsca o zerowym znaczeniu strategicznym, do tego czasu z pewnością doszczętnie splądrowanym i opuszczonym. Ruszyli z otwartymi klapami i włazami, dochodziła już 14 i słońce grzało niemiłosiernie.
    Morale żołnierzy z oczywistych względów było nijakie, częściowe poczucie niewykonania rozkazów, zdrada, brak stałego dostępu do zaopatrzenia, a do tego jeszcze wysokie temperatury i smród gnijących ciał towarzyszący im w całym mieście. To nie był dobry okres by mieszkać w koloni.